Code for Green

Fikcyjna postać, wzorowana na profilach użytkowników prototypów, które opracowujemy. Sylwetka postaci jest tworzona na podstawie wywiadów z potencjalnymi użytkownikami i osobami, których może dotyczyć dany problem, a także dzięki obserwacji grupy użytkowników o podob­nych cechach. Posiada cechy przynależne prawdziwym osobom (imię i nazwisko, wiek), jest w określonej sytuacji rodzinnej i zawodowej, ma swoje radości, frustracje, problemy, hobby.

Mieszanina cząsteczek zawieszonych w powietrzu o średnicy nie przekraczającej 10 μm, w skład której wchodzą substancje toksyczne, takie jak benzopireny, dioksyny i furany. Z powodu stosunkowo dużych rozmiarów, cząsteczki PM10 docierają w układzie oddechowym maksymalnie do oskrzeli, nie wnikając głębiej.

Mieszanina cząsteczek zawieszonych w powietrzu o średnicy nieprzekraczającej 2,5 μm, składająca się głównie z sadzy oraz innych produktów ubocznych spalania. Dzięki swoim małym rozmiarom, cząsteczki PM2,5 mogą docierać do najgłębszych części układu oddechowego, w tym do pęcherzyków płucnych, a stamtąd przechodzić do krwiobiegu.

Przyjęte w 2015 roku podczas COP21, Porozumienie Paryskie jest drugim po Protokole z Kioto wiążącym dokumentem realizującym cele Ramowej Konwencji Klimatycznej. W przeciwieństwie do Protokołu, który obejmował jedynie 41 państw, Porozumienie Paryskie ma charakter uniwersalny. Jego celem jest ograniczenie średniego wzrostu temperatury na Ziemi znacznie poniżej 2°C w okresie 1750-2100 oraz dążenie do ograniczenia tego wzrostu do 1,5°C. Porozumienie dąży także do osiągnięcia neutralności węglowej do 2050 roku.

Aby osiągnąć te cele, Porozumienie wymaga, aby wszystkie państwa ogłaszały dobrowolne cele redukcji emisji gazów cieplarnianych począwszy od 2020 roku, z obowiązkiem rewizji i ewentualnego zwiększania tych celów co pięć lat. Porozumienie Paryskie weszło w życie w listopadzie 2016 roku, po ratyfikacji przez 55 państw odpowiedzialnych za co najmniej 55% światowych emisji.

Stany Zjednoczone ratyfikowały Porozumienie we wrześniu 2016 roku, ale 4 sierpnia 2017 roku prezydent Donald Trump rozpoczął oficjalny proces wycofywania się z Porozumienia, który zakończył się w listopadzie 2020 roku. W styczniu 2021 roku nowy prezydent USA, Joe Biden, podpisał decyzję o powrocie Stanów Zjednoczonych do Porozumienia.

Proces psychologiczny, w którym jednostka przypisuje własne emocje, uczucia, myśli i motywacje innym istotom lub obiektom. W kontekście empatii wobec przyrody, projekcja polega na przypisywaniu ludzkich cech i emocji elementom natury, takim jak zwierzęta, rośliny, krajobrazy czy zjawiska naturalne.

Dokument ten definiuje wiążące cele redukcji emisji gazów cieplarnianych dla wszystkich krajów rozwiniętych wymienionych w Załączniku I do Konwencji (łącznie 41 państw). Kraje te zostały zobowiązane do zmniejszenia swoich emisji o co najmniej 5,2% w latach 2008-2012 w porównaniu do poziomu z 1990 roku. Cele te miały być głównie osiągane za pomocą środków krajowych, jednak Protokół umożliwiał także wykorzystanie trzech mechanizmów rynkowych: handlu uprawnieniami do emisji między państwami, mechanizmu czystego rozwoju (CDM) oraz mechanizmu wspólnego wdrażania (JI). Przyjęty na COP3 w 1997 roku, Protokół z Kioto jest pierwszym narzędziem wdrażania UNFCCC i wszedł w życie 16 lutego 2005 roku. Szczegółowe zasady jego wdrażania, zwane "Porozumieniami z Marrakeszu", zostały przyjęte na COP7. Pierwszy okres zobowiązań trwał od 2008 do 2012 roku, a w Europejskim Obszarze Gospodarczym ważność Protokołu wygasła w 2020 roku. Protokół z Kioto został ratyfikowany pod warunkiem ratyfikacji przez co najmniej 50 państw oraz państwa odpowiedzialne za 55% całkowitej emisji gazów cieplarnianych. Uznając, że kraje rozwinięte są głównie odpowiedzialne za obecny poziom emisji gazów cieplarnianych z powodu ponad 150-letniej działalności przemysłowej, Protokół nakłada na nie większe obciążenia zgodnie z zasadą "wspólnej, lecz zróżnicowanej odpowiedzialności". Protokół został ratyfikowany przez 193 państwa, z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych.

W design thinking to wczesna, uproszczona wersja produktu lub rozwiązania, stworzona w celu przetestowania i zweryfikowania pomysłów oraz hipotez. Prototypy mogą przybierać różne formy – od rysunków, modeli 3D, poprzez makiety, aż po interaktywne aplikacje. Ich głównym celem jest umożliwienie zespołowi oraz użytkownikom końcowym szybkiego sprawdzenia, jak koncepcja sprawdza się w praktyce, co pozwala na wprowadzenie niezbędnych poprawek przed finalnym wdrożeniem. Prototypowanie jest kluczowym elementem iteracyjnego procesu design thinking, który wspiera innowacyjność i użytkocentryczność w projektowaniu.