Code for Green

Konwencja przyjęta podczas Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 roku, która weszła w życie po ratyfikacji przez 50 państw 21 marca 1994 roku. Obecnie obejmuje 197 Stron (196 państw i 1 regionalną organizację integracji gospodarczej). Jej celem jest ustanowienie podstaw międzynarodowej współpracy w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Początkowo Konwencja nie zawierała wiążących zobowiązań dotyczących redukcji emisji, które zostały wprowadzone później w ramach protokołów. Pierwszym z nich był Protokół z Kioto, przyjęty w 1997 roku, a drugim Porozumienie Paryskie ogłoszone w 2015 roku. Koordynację realizacji postanowień Konwencji prowadzi Sekretariat UNFCCC, którego siedziba znajduje się w Bonn. Od 2022 roku sekretarzem UNFCCC jest Simon Stiell z Grenady, który zastąpił Meksykankę Patricię Espinosę Cantellano.

Proces zmierzający do ograniczenia zużycia surowców naturalnych poprzez przetwarzanie odpadów na nowe produkty, materiały lub substancje, które następnie mogą być ponownie używane w ich pierwotnym lub innym zastosowaniu. Recykling nie obejmuje odzysku energii ani przetwarzania odpadów na materiały, które są przeznaczone do wykorzystania jako paliwo.

Ponowne wprowadzenie na stare miejsce bytowania, rodzimych gatunków zwierząt i roślin, kiedyś tam żyjących lecz wcześniej wytępionych.

To zdolność do okresowego zatrzymywania wody. Dzięki temu zjawisku poprawie ulega bilans wodny. Zasoby wodne powiększają się, ponieważ szybki spływ powierzchniowy zastępowany jest przez powolny odpływ gruntowy. Retencja – duża, mała i mikro. Jednym ze sposobów podziału retencji jest kryterium pojemności magazynowanej wody w zbiorniku retencyjnym. Umownie, rozróżnienie między małą i dużą retencją, zależne jest od wielkości pojemności zbiorników wodnych. Zgodnie z porozumieniem między ministrami Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z roku 1995, małą retencję uznaję się w przypadku zbiorników do 5 mln m3. Zbiorniki powyżej tego pułapu zaliczane są do dużej retencji. Oddzielną kategorią jest mikroretencja, która polega na zagospodarowaniu wód pochodzenia atmosferycznego i wód powierzchniowych, bezpośrednio w miejscu wystąpienia opadu. Mikroretencja skupia się na poprawie lokalnego bilansu wodnego, który jest składową bilansu wodnego całego kraju.

Mechanizm pozwalający podmiotom objętym limitami emisji gazów cieplarnianych na wymianę uprawnień do emisji z innymi podmiotami. Podmiot, który redukuje emisje w większym stopniu niż wymagane, może sprzedać nadwyżkowe kredyty podmiotowi, który nie osiąga wyznaczonego celu. Celem tej strategii jest redukcja emisji przy minimalnych kosztach. Uczestnicy rynku decydują, czy bardziej opłaca się im zrealizować własne redukcje emisji, czy zakupić brakujące kredyty.

Istnieją dwa główne rynki uprawnień. Pierwszy umożliwia państwom objętym Protokołem z Kioto wymianę jednostek AAU, które zostały im przydzielone. Drugi rynek, obejmujący ponad 11 000 europejskich ośrodków przemysłowych, umożliwia wymianę "kredytów" w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji w Unii Europejskiej (EU-ETS).